Nie rób mi tak więcej

Jednopartóweczka tyczy się w zasadzie jednego aspektu Gaideniu, który obecnie zekranizowany jest w Boruto, wtajemniczeni wiedzą, o co chodzi! Czuję, że mogłam napisać ją nieco lepiej, mam na myśli dialogi i ich sens, ale musiałam ją oddać, bo to instynktowny zryw i musiałam się go pozbyć, bo zbyt bardzo odwodziłby mnie od licencjatu, gdyby tak zalegał. No cóż, hołp już endżoj!

Podpierając się o całkowicie wyściełany bambusem przedpokój, westchnęłam pod nosem cicho. Odruchowo starłam nieistniejący pot z czoła, kiedy wyszłam z pokoju Sarady, gasząc za sobą światło, by mała mogła jak najszybciej zasnąć i zmyć nadmiar wrażeń dzisiejszego dnia. Ale znając ją, nie pozbędzie się ich jeszcze dobre kilkadziesiąt minut.

I może to po prostu ja byłam o wiele bardziej przytłoczona emocjami i tylko usprawiedliwiałam się pod pretekstem ekscytacji córki. Niemniej jednak miała do tego wszelkie prawo. Dziś był jej dzień. Aktywowała Sharingan.

Próbowałam jakoś okiełznać tę radość. Brać pod wzgląd nie tylko swoją, ale jeszcze tę, którą cieszy się i ona, a także Sasuke. Rozpierającą nas dumę, celebrowanie jej w sobie. Fakt, że mimo tylu przygód, byliśmy tu cali i zdrowi. Razem, kompletni, z Sasuke. Po kolejnej, żmudnej nieobecności, tę noc spędzał nie pod gołym niebem, a pod dachem, mimo tego, że nie do końca naszym. Wszystko łączyło się w jakieś niepojęty rodzaj szczęścia, który wpisywałam w miano cudu, skumulowanego do jednego dnia.

Zaledwie jednego, bo już jutro wyruszał znowu. Znów miał zniknąć na tysiące dni i tysiące jeszcze gorszych nocy.

Wtargnęłam do dużego pokoju o jasnych, beżowych ścianach, przecierając zmęczone oczy i opadłam na kanapę. Kątem oka zauważyłam, jak krząta się po kuchni, odstawiając brudne naczynia po kolacji do zlewu, zbierając okruszki i doszczętnie czyszcząc tym stół. Został na nim jedynie biały flakon z polnymi chabrami.

Nie powinien tego robić. Nie po to wrócił do domu, by, zamiast celebrować każdą chwilę w nim spędzoną, zapełniać ją tak przyziemnymi czynnościami. To ja powinnam latać, niczym przysłowiowa Pani Domu i przykładna żona, przyrządzić zawczasu jego ulubioną potrawę, nadgorliwie wysprzątać mieszkanie i wyręczać ze wszelkich obowiązków. Ten jeden dzień w stu procentach mu umilić. Osłodzić nim życie. Marzyłam, by to zrobić.

Pech chciał, że okoliczności były niesprzyjające. Byłam, jak nigdy, wyssana z wszelkich sił po dniu, w którym poddani walce, zmuszeni byliśmy chronić własne życie. Znajdowaliśmy się w obcym domu, nie tyle zimnym, co pozbawionym jakichkolwiek naszych własności, bo swoją nadpobudliwą agresją zniszczyłam doszczętnie nasz wspólny, rodzinny. Naruto przydzielił nam tymczasowe mieszkanie zastępcze do momentu, w którym uda nam się odzyskać to, co zburzyłam własnymi rękami.
Aktualne jednak spełniało się w dużym stopniu. Choć niemal w żadnym aspekcie nie odwzorowywało naszego, podobała mi się ciepła kuchnia, obita jasną boazerią z tuzinem obrazków, jakie widniały w hebanowych ramkach. Każdy z nich przedstawiał inny rodzaj krajobrazu, poza dwoma, na których widniały wymyślne kombinacje kwiatowe. Salon był przytulnym pokojem z wysoką kanapą do odpoczynku, a nasza sypialnia – wzorowym przykładem czystego, surowego minimalizmu. Poza pożółkłymi kafelkami w łazience, wszystko było nadzwyczaj zadbane i czyste.

– Zostaw to, Sasuke, posprzątam wszystko – rzuciłam, kiedy zabrał się za zmywanie naczyń. Przebrany w świeżą, granatową koszulę zaraz po opatrzeniu ran, jakie zadały mu ostrza Shina i kąpieli. Jednak on nawet nie drgnął. Nie zawahał się i w dalszym ciągu przecierał ściereczką naczynia.

– Sasuke… – upomniałam go po raz drugi. Obserwując bacznie jego twarz i reakcje, wywnioskowałam, że mogłabym spędzić w ten sposób długie godziny. Nie jedynie ze względu na to, że uwielbiałam na niego patrzeć. W wyczekiwaniu na jego ugięcie się pod moim poleceniem, uzyskam taki sam okres czasu.

– Dlaczego mnie ignorujesz? – wybełkotałam po raz kolejny, pomiędzy ziewnięciem, a leniwym pocieraniem policzka. Bez przerwy obserwowałam męża, który najwyraźniej nawet na to nie zamierzał dać mi jakiejkolwiek odpowiedzi.

Westchnęłam pod raz kolejny, rozkładając się na kanapie. Jednocześnie czułam się wyciszona i nadzwyczaj potrzebowałam snu, jednak wewnętrzny spokój coraz bardziej zakłócał on. Nie tylko samą obecnością, możliwością badania wzrokiem, ale także tym, co robił. A raczej tym, czego mi nie mówił.

Mimowolnie zwlokłam się znad mebla jednym raptownym ruchem, który zaplanowałam pół na pół i nie sądziłam, że uda mi się go wykonać. Zachwiałam się i poprawiłam spadające na czoło kosmki włosów, zaczesując je do tyłu.

Stanęłam w progu i złożyłam ręce na piersiach, jednak obiekt mojego zainteresowania w ogóle nie wykazywał go mi i najwyraźniej też nie zamierzał. Uporczywie wpatrywał się w gliniane talerze, które obracał w palcach i obmywał wodą. Podeszłam bliżej i wyrwałam się z rękami do przodu, by zabrać mu narzędzia pracy.

– A więc próbujesz zdobyć moją uwagę za wszelką cenę – stwierdził w głosie stanowczo, orzekająco i uświadamiając mnie o swoim wniosku. Odsunął się minimalnie, ale nie rozluźnił zacisku palców. Odpuściłam. Wzięłam do ręki czekające na dnie umywalki naczynia i zaczęłam opłukiwać je tuż obok pracujących w ten sam sposób dłoni Sasuke.

– Próbuję jedynie wyręczyć cię z czegoś, czego nie powinieneś robić.

– Mimo wszystko nadal nie umiesz sobie z tym radzić – zaapelował. Mimowolnie spojrzałam na niego niezrozumiale.

– O czym ty mówisz, Sasuke? Powiedziałam zaledwie jedno zdanie i czekałam na twoją reakcję – za cholerę nie potrafiłam zrozumieć, co go ugryzło. Kipiał złością, którą dusił w sobie i która niekontrolowanie wypływała na powierzchnie, dając o sobie znać. – Coś się stało?

Zerkałam na niego ukradkiem tak, by wiedział, że patrzę. Przyglądałam się jego bladej, napiętej twarzy i zaciśniętym w wąską linię ustom. Przez materiał jego koszulki, wprost na moje ramię, uciekało jego ciepło.

– Czasami to właśnie nic może być przyczyną czyjegoś problemu, Sakura – odparł mi i odsunął się nagle, strząchając z dłoni krople wody i wychodząc powoli z kuchni.

Odchyliłam się by zerknąć, gdzie idzie i co zamierza robić. Zatoczył koło na dywanie, wyszytym czarnymi i czerwonymi nitkami, po czym zniknął na moment w pokoju. Poza tym przejawem jego wewnętrznej rozterki, nie dowiedziałam się niczego. Zachowywał spokój i jego ton jak zwykle nic nie zdradzał, ale ruchy, tak nadzwyczaj intensywne mówiły mi, że coś jest nie tak. Walczył ze sobą, ale w żadnym wypadku nie zamierzał nikomu o tym powiedzieć, jednak jego ciało wyraźnie sygnalizowało mi, jak bardzo chciał, żebym to z niego wyciągnęła. Odkładając naczynie na suszarkę, przetarłam ścierką mokry blat i wyszłam z kuchni, podążając za nim.

Zatrzymałam się w progu wejścia do ciemnej sypialni, opierając o framugę barkiem i ponownie obserwowałam jego poczynania. Początkowo schylił się ku podłodze, przestawiając torbę dalej od łóżka, później z kolei zawiesił oko na widoku przez okno i mimo że z pewnością wyczuł moją obecność, nie zrobił z tym faktem w zasadzie nic.

– Więc o co chodzi, Sasuke? Może chociaż podzielisz się tym ze mną, bym wiedziała, do czego nawiązać?

– Zawsze musisz coś mówić? Nie możesz czegoś zwyczajnie przemilczeć? – odparł, obracając się do mnie zza pleców i uraczył wnikliwym spojrzeniem, czego zupełnie się po nim nie spodziewałam. Zazwyczaj rzucając takimi uwagami, nie kontrolował sposobu, w jaki biorę je do siebie. Tym razem jednak coś skusiło go do sprawdzenia reakcji.

Po chwili odwrócił się całkowicie. Stał na tle pełnego księżyca, upstrzonego miedziowymi gwiazdami i całkowicie wolnego od chmur, czarnego nieba. I mimo że na przód jego ciała padał cień, chłonęłam wszystkie widzialne szczegóły jego twarzy, jakie zdołałam wyłapać z tego półmroku i syciłam nagim torsem, bo zanim tu weszłam, zdążył pozbyć się koszulki, widocznie szykując do spania.

Dał mi jednak zaledwie kilka sekund, bo za moment postąpił kilka kroków przed siebie i minął mnie, przechodząc do saloniku.

Na moją twarz wtargnął niepowstrzymany uśmiech, który zakryłam zagryzaniem wargi. Jak rzadko kiedy dane było mi widzieć zazdrosnego Uchihę i jak nigdy rozdrażnionego tym do tego stopnia. Nie mną, sobą. Swoją słabością, z którą nie umiał sobie poradzić.

Zacisnęłam ręce mocniej na klatce piersiowej i przyglądałam mu się w półuśmiechu. Sasuke jednak w ogóle nie podzielał mojego nastroju i zdawał się unikać kontaktu wzrokowego.

– A dlaczego miałabym? Nie lubię lekceważyć takich spraw. A już w szczególności niczego, co ma związek z tobą czy Saradą.

– Zdaje się jednak, że dzisiaj ci się to zdarzyło – zawyrokował, zbierając z oparcia kanapy w kolorze ciemnej musztardy swoją rozłożoną pelerynę. Przesunął ją zaledwie o kilka centymetrów na skraj łóżka i zostawił w ten sposób.

– Dzisiaj? – dopytałam, nie dowierzając. Nie sądziłam, że jego problem jest tak krótkoterminowy.

– Masz siebie za nieomylną? – zaczepił mnie. Drażnił, zupełnie specjalnie. Jak kot, który świadomie wyciągał pazur i drapał nim, zostawiając ślady na skórze. Albo w tym przypadku może bardziej jak dziecko, które non stop szturcha łokciem, prosząc o uwagę.

– Nie, Sasuke…

– Czy to mi w takim razie nie chcesz wierzyć? – dokończył sentencję, w którą niechcący wcięłam mu się zaprzeczeniem.

– Przecież wiesz, że ufam ci całkowicie.

Zmarszczyłam brwi. Pierwszy raz od dłuższego czasu jego słowa zdarły ze mnie uśmiech i podały go w wątpliwość. Przestawałam wiedzieć, dokąd zmierzała ta rozmowa. I nie wiem, czy to nie to stanowiło dla niego bodziec zapalny.

W jednej chwili zbliżył się niemożliwie szybko i całym ciałem przykuł mnie do ściany. Nie miałam nawet miejsca, by oddychać – dopływ tlenu przysłaniała mi jego twarz, a ruchy klatki piersiowej ograniczała jego własna. Jedyną rzecz, jaką przyjmowałam do płuc, był jego oddech.

– Więc nie rób mi tak więcej.

– Tobie? Co takiego? O czym my w końcu mówimy, Sasuke? – wyrzuciłam, zupełnie nic nie rozumiejąc. Moje obie ręce przyszpilił zaledwie jedną swoją ponad wysokość naszych głów, przez co czułam się zupełnie obezwładniona. Zimna, drewniana ściana wżynała mi się pomiędzy łopatki i wyrostki kręgosłupa.

– O ignorancji. Wbrew temu, co może ci się wydawać, nikt nie lubi być pomijany. 

Zupełnie nie miałam pojęcia, co się ze mną działo. Intymność tej sytuacji i jego bliskość zaczęła działać na mnie coraz bardziej, a ja uporczywie starałam się skupić i odnaleźć w historii punkt zaczepny, o który mogło mu chodzić. W tym samym czasie twarz Sasuke nabrała nowego wyrazu – bardziej intensywnego, ostrego. I cholernie pociągającego. 
           – Chcesz mi powiedzieć, że poczułeś się odtrącony, Sasuke? Jak mam to rozumieć? – Postradał zmysły. Zupełnie oszalał. Jego Rinnegan błysnął dziko i nagle, że przez moment sama uwierzyłam w swoje podejrzenia.

– W wystarczająco nieodpowiednim momencie – dopowiedział.

– Mówisz o popołudniu?

Na same słowa Sasuke nieuprzedzenie wcisnął swoje kolano między moje uda. Kumulacja wszystkich jego ruchów, wykonanych kolejno jeden po drugim sprawiła, że przestałam chcieć powiedzieć cokolwiek, zostawiając jedynie usta, rozchylone w zdziwieniu i próbach samokontroli. Je z kolei domknął zimnymi wargami.

W jego oczach, które perfidnie zaglądały teraz w moje, widziałam wściekłość i furię w najłagodniejszej z dostępnych u niego postaci. Palce jego ręki powiodły na biodro, po czym rozchyliły szybkimi, sprawnymi ruchami rąbek koszuli i wdarły się pod jej materiał. Prawdopodobnie celowo błądził do ostatnich granic podbrzusza, kilkukrotnie wkraczając w te strefy, gdzie kobieca wrażliwość robi się najbardziej intensywna, aż po okolice mostka, których granice intymności przekroczył bez większego kłopotu, trącając opuszkami lewej piersi. Drobne smagania wrażliwej skóry i serie napięć, jakie nimi powodował, były zamierzonym skutkiem, który udało mu się osiągnąć. Mięśnie miarowo kurczyły się i wycofywały przed kolejnym dotykiem jego gorących palców, onieśmielone ich śmiałością, a ja fatalnie radziłam sobie z wyrównaniem oddechu, kiedy z coraz większą łapczywością zajmowałam jego usta.

Wolne ręce ulokowałam na karku, gładząc go naprzemiennie z mierzwieniem kruczoczarnych włosów i zostawianiu ich w nieładzie. Jak spragniona masochistka, bo przygniatał mnie dosłownie swoją bliskością, a ja przysuwałam go sobie jeszcze bliżej.

Zapomniałam o odpowiedzi, której mu nie dałam. Zapomniałam o całej tej rozmowie, w której wyczekiwałam od niego wyjaśnień, a on ode mnie starał się wyłudzić pewnego rodzaju skruchę. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że świadomy ryzyka, jakie niesie za sobą ulotność uczuć i upływ czasu, bał się wszystkich jego konsekwencji. Bał się wszystkiego, co z tym związane nie tylko względem córki, ale także mnie. Choć doświadczał nieprawdopodobnie chorego rodzaju miłości, jakim do niego pałałam, bał się nie tego, że zniknie, ale że pewne aspekty, które lubił, ulegną modyfikacji w czasie i przestrzeni.

Widocznie i on pałał jakąś dziwną, wynaturzoną słabością do Sakury, która bez większego wstydu potrafiła uganiać się za nim krok w krok, odrzucając na bok swoją godność i resztki honoru. Lubił w niej to, że stanowił słabość najwyższego rzędu i swoimi istnieniem potrafił przyćmić wszelkie inne, jakie znajdowały się wokół. Ta w jakiś stopniu aspołeczna, powierzchownie nielubująca się w towarzystwie innym niż zaledwie swoim istota, nabyła słabość do czyjejś słabości i przejaw jej braku wzbudził w nim niezadowolenie. Nie dostał dzisiaj tej części Sakury i bał się, że uleciała, zniknęła, więc wystawił na próbę jej obecność, zaledwie kilka minut wcześniej wodząc ją za nos w rozmowie i w sposób, jaki Sasuke Uchiha wypracował sobie najlepiej.

Moje usta niechcący i zbyt głośny mlasnęły, kiedy atakowały jego po raz wtóry i wpiły się w zdobycz, przegryzając strukturę jego dolnej wargi aż nazbyt. Uśmiechnął się w trakcie tego aktu, wciskając równocześnie palce w okolice kości biodrowej, które aż zabolały i zmusiły mnie do krótkiego syku. Zrównałam wzrok z Uchihą. Już nie żywił złości. Jego oczy wyrażały teraz inny rodzaj skrajnych emocji i pragnień.

Zanim jednak zaatakował bez uprzedzeń kolejną część mojego ciała, niespodziewanie oderwał się od ust i w jednym ruchu pochwycił moją twarz, kciuk lokując zaraz poniżej linii ust.

– Sarada – zagrzmiał niskim basem, kierując źrenicę na kąt wystarczający mu obejmować kontrolnym wzrokiem okolicę, w której stała. – Dlaczego jeszcze nie śpisz?

Nawet nie słyszałam skrzypienia drzwi, nie usłyszałam tupotu jej stóp. Zupełnie oderwano mnie od rzeczywistości i czułam się w tym podświadomie jeszcze bardziej godna skarcenia za nieostrożność.

– Już wracam – odparła zza ściany, nie ośmielając się wychylić i dodając szybko. – Chciałam tylko powiedzieć, że strasznie tu niewygodnie. Dobranoc.

Żywe kroki, stawiane prawdopodobnie w trakcie jej truchtu, służyły za sygnał, dzięki któremu mogliśmy swobodnie wyswobodzić ze swoich uścisków. Sasuke przemknął szybko do pokoju, by przyodziać koszulę, a ja w tym czasie chłonęłam z nadmiaru jego ciepła i pocałunków, jakie na mnie zostawił.

– Pójdę do niej. – I zapinając kolejne guziki, poinstruował mnie nagle. – Połóż się, Sakura. Jesteś wykończona.

– Sugerujesz coś? – dopytałam. – Nie przypominałam sobie, bym w przeciągu ostatnich pięciu minut wykazywała jakiekolwiek zmęczenie.

– Nie wszystko będę wykładał na stół tak jak w poprzednio. Czytaj między linijkami.

– Czy w minionej rozmowie cokolwiek wyłożyłeś na stół? Osobiście odczuwam niedosyt i uznaję ją za niedokończoną.

– Wnioskowanie idzie ci zanadto dobrze, więc sobie poradzisz. W końcu twój analityczny umysł był najlepszy w naszej drużynie, Sakura.

Szlag.

Zarumieniłam się jak dziecko. Zupełnie jak wtedy, jak mała dziewczynka, zauważona przez tego, na którego uwadze zależało mi najbardziej, kiedy mi to mówił. I zanim udał się do Sarady widziałam, jak uśmiecha się skrycie, delikatnie, minimalnie, też zupełnie jak wtedy. I zbył mnie tak, jak zawsze mu się udaje mnie zbyć, gdy pokazuje, że czegoś o nim nie wiem, że jest jeszcze coś, czym potrafi mnie zaskoczyć. Że te wspomnienia, niczym małe perełki, przechowuje w sobie, pielęgnuje i daje im upust w chwilach jak te, gdzie uświadamiam sobie, że znaczą dla nas nawzajem niemal tyle samo.